Gekke eetregels en -gedachten als je anorexia hebt: dit doe je eraan

Ik ontplofte. Mijn moeder had de mandarijn die ik moest eten náást de f*cking BOTER gelegd. “Denk maar niet dat ik die mandarijn ga eten!”, brulde ik. Voor mij was die mandarijn nu besmet. Met vet. Onzichtbaar, maar overduidelijk aanwezig. Het was geen gewone mandarijn meer. Het was een botervette mandarijn. En dus: dikke doei.

Als je dit leest en denkt: euh… huh?

Snap ik. Het klinkt bizar. Irrationeel. En tóch voelde het voor mij 100% echt.

Want dit is wat een eetstoornis met je brein doet. Hij verandert je werkelijkheid.

Ik zat gewoon op het vwo, hè. Ik wist dondersgoed dat een mandarijn niet mágisch vet wordt van ernaast liggen. Maar mijn eetstoornis was niet geïnteresseerd in logica. Die wilde veiligheid. Controle. Zekerheid.

En dus? Paniek.

Waarom voelen die gedachten zo écht, terwijl je weet dat ze niet kloppen?

Omdat je eetstoornis jouw hersenen in de paniekstand zet. Alsof er een rookmelder afgaat in je hoofd:

🔔 “Boter! Gevaar! Vet!”
🔔 “Mandarijn besmet! ALARM!”

Ook al weet je rationeel: dit klopt niet – je voelt het tóch. En dat komt door je oerbrein, ook wel je reptielenbrein genoemd. Dat deel van je brein denkt alleen in:

👉 Gevaar
👉 Overleven
👉 Vluchten, vechten of bevriezen

Als oermens hadden we dit keihard nodig. Voor sabeltandtijgers, donkere grotten en vuur. Maar in onze moderne wereld? Gaat dat systeem óók af bij een stukje boter. Of een boterham met pindakaas. Of een bord pasta. De angst voelt hetzelfde. Maar is totaal niet meer helpend.

Wetenschap bevestigt het
Uit onderzoek blijkt:
👉 Mensen met anorexia hebben vaak een hoog IQ
👉 …én tóch houden ze vast aan irrationele eetregels

Waarom?

Omdat het brein op emotioneel niveau gevaar blijft detecteren.

De kennis is er wel. Maar het voelen loopt achter.

De eetstoornis-logica

Als je anorexia hebt, krijgt je brein z’n eigen ‘logische’ regels.
Zo eentje als:

❌ “Boter is slecht, dus alles wat ermee in contact komt is óók slecht.”

Klinkt dat logisch? Nope. Maar in je hoofd voelt het als de waarheid. Jouw hersenen hebben dat pad duizenden keren bewandeld. Het is een ingesleten snelweg van angst, controle en regels.

Tijd voor nieuwe gedachten

Zie je brein als een verkeersnetwerk. De snelweg van je eetstoornis is breed, bekend en makkelijk. Je neemt ‘m automatisch.

De nieuwe route, jouw herstelweg? Die is nog hobbelig. Onverlicht. Nauwelijks bereden. Maar elke keer dat jij:

✨ Die mandarijn toch eet
✨ Die boterham wel smeert
✨ Die angstige gedachte uitdaagt

… leg je een stukje nieuw asfalt aan op die herstelroute.

En hoe vaker je dat doet? Hoe breder, soepeler en vertrouwder die weg wordt. Totdat je op een dag zélfs een mandarijn naast de boter durft te leggen en denkt: “En? So what.”

Wat ik geleerd heb van die eetstoornisgedachten

Wat ik had moeten doen? Die mandarijn gewoon eten. Bewust ervaren dat die niet anders smaakte. Dat ik er geen kilo’s van aankwam. Dat het oké was.

Nóg beter?
👉 Iedere dag die mandarijn naast de boter leggen.
👉 Het steeds weer oefenen.
👉 En mijn brein leren: dit is geen gevaar.

En wat kun jij hiermee?

Denk eens terug. Heb jij ook weleens zo’n eetstoornismoment gehad, waarvan je later dacht: “Eh… dit slaat eigenlijk helemaal nergens op?”

1. Schrijf het op.
2. Vraag jezelf: wat zou ik de volgende keer anders willen doen?
3. En doe dat dan. Al is het maar één klein dingetje.

Want élke keer dat jij zo’n gedachte herkent, uitdaagt en anders handelt…

… ben je bezig met herstel.

Met nieuwe paden bouwen. Met vrijer leven.

Dus: weg met die eetstoornisgedachten!

Je bent niet gek. Je bent niet zwak. Je brein heeft een ingesleten patroon aangeleerd dat je nu stap voor stap aan het veranderen bent. Dat kost tijd. Geduld. En ja, soms ook frustratie.

Maar je kunt dit. En je hoeft het niet alleen te doen.

Heb je hier vragen over? Wil je iets delen? Stuur me gerust een berichtje. Ik denk met liefde met je mee. 🤍