Heb je weleens dat je van binnen helemaal overhoop ligt?
Je voelt je superrot, maar je hebt geen idee waar je heen moet met dat gevoel. Of hoe je hiermee om moet gaan. Het toelaten is te overweldigend. Je gebruikt je eetstoornis om die nare gevoelens te ontwijken en te dempen.
“Zelf doen”
Toen ik twee jaar was, zei ik al: “Zelf doen.”
En dat is precies hoe ik ook later met mijn gevoelens omging.
Verdriet? Zelf oplossen.
Onzekerheid? Wegstoppen.
Boosheid? Inslikken.
Ik wilde niemand lastigvallen.
En eerlijk? Ik schaamde me soms voor hoe ik me voelde.
Zoals toen m’n verkering uitging. Of toen ik me onzeker voelde in mijn vriendinnengroep en bang was dat ze me niet leuk meer zouden vinden. Of die momenten als puber waarop ik gewoon boos was – maar niet wist waarom.
Een eetstoornis gaat nooit over eten
Wat ik toen niet wist:
Een eetstoornis gaat bijna nooit over eten.
Het gaat over alles wat je voelt maar niet uitspreekt.
En dat was precies wat ik deed.
Opkroppen.
Tot er geen ruimte meer over was.
En dus vond ik een ‘oplossing’: Anorexia.
Want zolang ik met eten bezig was, hoefde ik die rotgevoelens niet te voelen.
Hoe anorexia gevoelens dempt
🔸 Verdriet? → Gewoon minder eten, dan voelde ik het niet zo.
🔸 Boosheid? → Streng zijn voor mezelf, dan hoefde ik het niet op anderen af te reageren.
🔸 Onzekerheid? → Gewicht onder controle houden, dan voelde ik me tenminste ergens goed in.
Maar weet je? Anorexia lost niks op.
Sterker nog:
❌ Je verdriet wordt dieper
❌ Je boosheid slaat naar binnen
❌ Je eenzaamheid wordt groter
En het allerlastigste?
Als je begint met herstellen, als je gaat eten, aankomt en ruimte creëert… komen die gevoelens keihard terug.
Daarom moet je ermee leren omgaan
Want als je alleen focust op “meer eten” en “aankomen”, maar je doet niks met je emoties, dan blijf je kwetsbaar.
Je hebt dan niets om op terug te vallen als het moeilijk wordt.
En voor je het weet, grijpt je eetstoornis weer de macht.
Wat helpt dan wel?
Je gevoelens gaan niet vanzelf weg. Maar je kunt wél leren hoe je ermee omgaat. Dat noemen we ‘coping’.
Het begint met praten.
“Maar hoe dan?!”
Ik snap dat het spannend is. Daarom: begin klein.
Kies iemand die veilig voelt.
Misschien je moeder. Een vriendin. Je oma. Iemand op school.
Voelt dat te dichtbij?
Begin dan met iemand die iets verder van je af staat, zoals je huisarts of een coach zoals ik.
Je hoeft niet alles te vertellen.
Eén zin is al genoeg:
“Het gaat niet zo goed met me en ik weet niet zo goed wat ik ermee moet.”
Echt waar.
Dat is een prima begin.
Daar mag je op bouwen.
Voorbeelden van gevoelens die je mag delen
✔️ “Ik ben verdrietig, maar ik weet niet precies waarom.”
✔️ “Ik voel me vaak onzeker als ik met anderen ben.”
✔️ “Ik heb het gevoel dat ik alles alleen moet doen.”
✔️ “Ik ben bang dat ik dik word als ik normaal ga eten.”
✔️ “Ik ben zó boos, maar ik weet niet op wie.”
En wat dan?
Door te uiten wat je voelt,
hoef je het niet meer allemaal zelf te dragen.
Je hoeft het niet meer te dempen met niet eten.
Niet meer te verstoppen achter controle en regels.
Je mag het er laten zijn.
En daardoor kun je stukje bij beetje de eetstoornis loslaten.
Dit is geen quick fix
Praten helpt.
Maar het heelt niet alles in één keer.
Soms moet je het 10 keer zeggen voor het écht oplucht.
Soms voel je je daarna nog steeds rot.
Maar het verschil?
Je staat er niet meer alleen voor.
En dat maakt het zoveel lichter.
Wil jij leren hoe je op een andere manier met je gevoelens omgaat?
In mijn coaching werken we juist daaraan. Je hoeft niet alleen te leren eten – je mag leren leven.
💡 Ontdekken wat je voelt.
💡 Waar je behoefte aan hebt.
💡 En hoe je dat kunt uiten, zónder je eetstoornis.
Wil je hier hulp bij? Plan dan een gratis kennismaking. 🤍
Veelgestelde vragen
Waarom vind ik het zo moeilijk om over mijn gevoelens te praten?
Veel mensen met een eetstoornis hebben nooit geleerd om emoties te delen. Schaamte en het gevoel ‘lastig’ te zijn kunnen dit extra lastig maken.
Helpt praten echt bij herstel van anorexia?
Ja. Praten over gevoelens helpt je om minder op je eetstoornis te vertrouwen als copingmechanisme. Het is een belangrijke stap in herstel.
Wat als ik niemand heb om mee te praten?
Zoek contact met een hulpverlener, coach of je huisarts. Je hoeft het niet alleen te doen – er zijn altijd mensen die naar je willen luisteren.