Soms komen de mooiste inzichten uit de meest gewone momenten. Dit weekend merkte ik dat weer.
Vrijdag ging ik naar de kapper. Voor mij is dat altijd een beetje zoals de tandarts: het moet, maar leuk vind ik het niet echt. Toch liep ik dit keer met een glimlach naar buiten. Mijn lange haar mocht er eindelijk een stuk af, en het voelde lichter. Frisser. Soms zijn het zulke kleine dingen die je ineens een goed gevoel geven.
’s Avonds thuis maakten we er een gezellig moment van. We hadden geen uitgebreide plannen, dus maakten we een borrelplankje met stokbrood, mijn favoriete zelfgemaakte kruidenboter, een komkommer van de buurvrouw uit de moestuin en wat lekkere hapjes erbij.
Dat lijkt klein, maar voor mij is het groots. Vroeger had ik helemaal niet zo van eten kunnen genieten. Alles draaide om regels, calorieën en controle. Nu kan ik écht proeven en genieten van iets simpels als een stokbrood met kruidenboter.
Bewegen vanuit mogen, niet moeten
Zaterdag kon ik eindelijk weer eens sporten. Dat was alweer een paar weken geleden, omdat er steeds andere dingen tussendoor kwamen. En weet je? Dat was oké. Vroeger had ik dat nooit kunnen accepteren. Als ik toen een les miste, dan moest ik compenseren: eerder opstaan, een andere dag inplannen, of alsnog op zondag gaan.
Nu voelt dat anders. Nu sport ik omdat ik er blij van word. Omdat het me helpt om uit mijn drukke hoofd te komen en weer in mijn lijf te zakken. Niet omdat het moet, maar omdat het mag. Dat verschil is zó groot.
En dat gun ik jou ook. Bewegen omdat je er plezier in hebt. Of dat nou wandelen, zwemmen, dansen of hardlopen is, het gaat om het gevoel dat jíj eraan overhoudt.
Rust nemen zonder schuldgevoel
Het mooie was: we hadden het hele weekend geen afspraken. Vroeger vond ik dat lastig. Want onze maatschappij zegt vaak: je moet bezig zijn, nuttig zijn, presteren. Stilzitten voelt dan bijna verkeerd, alsof je lui bent.
Maar nu zie ik dat anders. Rust is geen teken van zwakte, maar van kracht. Rust is mijn oplaadpunt. Doordat ik die momenten neem, kan ik de rest van de week weer volledig aanwezig zijn voor anderen.
Veel cliënten van mij worstelen hiermee. “Ik mag niet stilzitten, want dan word ik lui. Dan kom ik aan.” Maar stel dat je jezelf tóch eens vijf minuten extra gunt. Wat gebeurt er dan? Misschien voel je onrust, maar misschien merk je ook dat het juist ruimte geeft.
Rust is oefenen. Begin klein. Zet een timer op vijf minuten, ga zitten met een boekje of kijk een serie. Of wandel gewoon een stukje zonder doel. Zo ontdek je dat stilzitten niet gevaarlijk is, maar voedend.
Het kabouterpad en de kracht van natuur
We gingen ook wandelen in de Maashorst, een prachtig natuurgebied hier in de buurt. Dit keer liepen we een kabouterpad, omdat Fien mee was en dat voor haar geweldig is. Het tempo lag natuurlijk laag, maar daardoor zag ik des te meer.
En weet je? Ik was bijna vergeten hoe fijn het is om in de natuur te zijn. Hoe groen rust geeft, hoe je hoofd lichter wordt, gewoon door even buiten te zijn. Er bestaat niet voor niets het woord bosbaden: wetenschappelijk onderzoek laat zien dat de natuur je gelukkiger en rustiger maakt. Het helpt je echt om weer te ademen.
Omgaan met onrust en emoties
’s Nachts was Fien onrustig. Tussen één en vier uur was ze wakker, en dat brak natuurlijk mijn slaap. Maar ik merkte: als ik ertegen ga vechten, wordt het alleen maar zwaarder. Dus probeerde ik er gewoon voor haar te zijn, haar te troosten.
En dat zette me aan het denken. Want wat als we dat ook bij onszelf doen? Vaak komen er gedachten of gevoelens op waar we tegen vechten: “Ik mag dit niet voelen.” Of we proberen ze weg te duwen. Maar stel dat je die gevoelens juist zou ontvangen. Omarmen. Dat je jezelf zou troosten zoals je een kind zou troosten.
Dat is een van de belangrijkste pijlers van herstel: emoties leren herkennen, erkennen en doorvoelen. Niet langer de eetstoornis inzetten om ze te dempen, maar ruimte maken om ze er gewoon te laten zijn.
Stop met pleisters plakken
Veel mensen die een gratis herstelgesprek met mij plannen, hopen op dé tip die alles verandert. En geloof me: ik heb veel tips. Over eten, structuur, compenseren, bewegen. Die kunnen je absoluut helpen. Maar het zijn pleisters. Prima voor zo’n kort gesprek, maar niet per se voor duurzaam herstel.
Toen ik zelf begon met herstellen, werkte ik vooral aan eten en aankomen. En dat was nodig. Maar de diepere lagen – mijn onzekerheid, perfectionisme, de overtuiging dat ik niet goed genoeg was – bleven liggen. Daardoor kwamen de eetbuien terug. Pas toen ik ook die innerlijke wond ging helen, kon ik de eetstoornis écht loslaten.
Herstel is geen rechte weg. Soms pak je de verkeerde trein en beland je weer waar je begon. Maar je kunt altijd opnieuw instappen. En je hoeft die reis niet alleen te maken. Zoek medereizigers die je bagage helpen dragen en die je steunen onderweg.
Jij hoeft het niet alleen te doen
Ik gun jou hetzelfde: dat je stopt met pleisters plakken, en dat je de echte wond onder je eetstoornis gaat helen. Dat je leert om te eten vanuit vrijheid, te bewegen omdat je ervan geniet, en rust te nemen zonder schuldgevoel.
Wil jij die eerste stap zetten? Dan nodig ik je van harte uit voor een gratis en vrijblijvend herstelgesprek. In 30 minuten luister ik zonder oordeel naar jouw verhaal en kijken we samen wat een eerste stap kan zijn.
👉 Plan hier jouw gratis herstelgesprek
En heb je mijn gratis gids “Herstel: zo lukt het wél!” nog niet? Daarin deel ik de 5 pijlers die je helpen los te komen van je eetstoornis, mét praktische tips uit mijn eigen ervaring.
Herstel is geen quick fix. Het is een reis. Maar het is wél een reis die je leven lichter maakt. En die jij niet alleen hoeft te maken. 💜