Anorexia heb je niet voor niets. Hoe gek dat misschien ook klinkt. Voor mij gaf het grip. Controle. Een manier om houvast te voelen in een wereld waarin ik dat totaal kwijt was.
▪️Op de middelbare school voelde ik me vaak onzeker. Op zoek naar mijn plek in de groep vriendinnen die ik had.
Maar écht erbij horen? Dat gevoel had ik niet. Iedereen leek leuker, spontaner, zelfverzekerder dan ik. En ik? Ik voelde me vooral niet goed genoeg. Niet leuk genoeg.
▪️Daarbovenop was ik superperfectionistisch. Zo’n typische ideale leerling.
Altijd goede cijfers. Zelfs toen ik diep in mijn eetstoornis zat. Alsof ik daarmee wilde bewijzen: kijk, ik doe het goed. Terwijl ik me vanbinnen totaal verloren voelde.
▪️Als ik nu terugkijk in mijn oude dagboeken, zie ik vooral een boze puber die totaal geen raad wist met zichzelf. Die niet wist wat ze aan moest met alle emoties vanbinnen.
En dat was precies de voedingsbodem voor mijn eetstoornis.
Eerst brengt anorexia je iets. Daarna neemt het alles over.
Dat is het ingewikkelde aan een eetstoornis. Eerst voelt het als dé oplossing. Het geeft je rust, controle, overzicht. Maar voor je het weet is de eetstoornis niet meer de oplossing, maar het probleem zelf. Een groot, allesoverheersend probleem dat je hele leven overneemt.
Dan moet je aan de bak.
Niet alleen met eten. Maar óók met alles wat daaronder zit:Je onzekerheid. Je perfectionisme. Je overtuiging dat je niet goed genoeg bent. Je verdriet. Je eenzaamheid. Je boosheid.
En dat is zwaar werk.
Voor mij voelde het als een dikke, zware, donkere deken over me heen. Inclusief een flinke depressie. Ik dacht oprecht: hier kom ik nooit meer onderuit.
En toch… langzaam kroop ik eronder vandaan.
Herstel gaat in stappen. En die stappen zijn rauw en echt.
Eerst leerde ik weer eten. Leerde ik omgaan met de angst, met het aankomen, met de paniek. Stapje voor stapje. En daarna begon het echte werk: werken aan wat er ónder die eetstoornis zat.
Ik dacht op een gegeven moment: oké, dit is prima. Ik kon weer functioneren, studeren, meedoen aan het leven. Maar er zaten nog restjes eetstoornisgedrag. Zoals: alleen in het weekend iets lekkers mogen. Af en toe een eetbui.
Pas een paar jaar later pakte ik ook die restjes aan. En nu? Nu ben ik al ruim 12 jaar eetstoornisvrij.
Herstellen is niet makkelijk. Maar het brengt je verder dan ooit.
Herstel is eten. En huilen. En triggers. En oude shit aankijken. En weer overeind krabbelen. En bouwen aan iets nieuws.
Maar het kán.
Want zeg nou zelf: zie jij jezelf de rest van je leven met anorexia leven? Dat trek je niet. Toch?
Er is perspectief. Er is toekomst. Ook voor jou.
Weet je, herstel voelt soms als iets groots. Als iets wat ver weg is. Maar je hoeft niet in één keer alles te fixen.
Herstellen van anorexia? Begin klein.
Wat is het eerste kleine doel dat jij zou willen halen in je herstel? Iets dat voelt als een stap richting vrijheid:
– Weer samen eten aan tafel.
– Terug naar dansles.
– Je werkuren opbouwen.
– Een spontaan tussendoortje durven nemen.
Kies er één. Schrijf ’m op. Neem het serieus. En vraag jezelf: wat is er nodig om dit eerste doel te bereiken?
Zie je jouw toekomst nog niet helder voor je?
Vind je het lastig om te voelen waar je het allemaal nog voor doet? Twijfel je of er ook voor jou iets moois bestaat, voorbij die eetstoornis?
👉 Dan is de Toekomstkamer in VR misschien iets voor jou.
We gaan samen aan de slag met thema’s als wonen, werken, relaties, hobby’s, vakanties en persoonlijke ontwikkeling. Je zoekt beelden, we visualiseren je toekomst, en je gaat het letterlijk vóelen en zien in Virtual Reality.
En geloof me: dat doet iets met je.
“Het ging eindelijk eens niet over mijn problemen en verleden, maar over wie ik was en wilde zijn. Dat gaf zoveel vrijheid en energie en het gevoel dat ik meer mezelf kon zijn.”
“Die ene blik in mijn toekomst hielp om me weer vrij te voelen en te zien dat er ook voor mij goede dingen konden zijn.”
“Dit voelde heel gek voor mij. Ik ga door een hel, maar ging toch dromen en begon me echt wel beter te voelen na een sessie. Dat was voor mij heel onverwacht.”
De sessie duurt 2 uur. Je hebt ongeveer 20 minuten de VR-bril op. En het mooiste? Het draait niet om wat er mis is, maar om wat er kán zijn.
Wil jij dat ook ervaren?
Reserveer dan hier jouw plek. Je bent zó welkom.
Veelgestelde vragen
Waarom voelde anorexia eerst als iets wat me hielp?
Anorexia ontstaat vaak als een manier om met moeilijke emoties of situaties om te gaan. Het geeft schijncontrole op momenten dat je je machteloos voelt. Maar wat eerst als oplossing voelt, wordt uiteindelijk het echte probleem. Je gaat leven volgens regels die jou en je wereld steeds kleiner maken.
Wat als ik bang ben om de anorexia los te laten?
Die angst is heel normaal. Als anorexia lange tijd jouw houvast was, voelt loslaten alsof je jezelf verliest. Maar in werkelijkheid ga je jezelf juist herontdekken. Onder de eetstoornis zit vaak een krachtige, gevoelige, creatieve of zorgzame kant die ruimte wil krijgen.
Hoe weet ik waar ik moet beginnen met mijn herstel?
Je hoeft niet meteen alles aan te pakken. Begin klein. Eén concreet doel, zoals weer aan tafel eten of minder vergelijken. Als je dat lastig vindt, kan de VR Toekomstkamer je helpen om te zien waar je naartoe wilt. Want als je weet waarvoor je het doet, wordt het makkelijker om vol te houden.