Weet je wat ik me nog zó goed herinner aan de tijd dat ik anorexia had? Hoe ontzettend eenzaam ik me voelde.
Mijn vriendinnen deden natuurlijk gewoon wat meiden van die leeftijd doen.
Lekker shoppen.
Na school nog even naar de McDonald’s.
Of samen een snackje halen bij de snackbar.
Maar ik?
Ik ging echt niet mee.
Waarom ik niet meeging
Allereerst: ik had totaal geen zin om mezelf in de spiegels van de paskamers te zien.
Om te moeten zien welke maat ik wél of juist níét paste.
Om geconfronteerd te worden met mijn lijf…
En bij de McDonald’s gaan zitten?
Uhm, nee.
Dat ging dus helemaal niet gebeuren.
En toen werd het stil…
Wat er toen gebeurde?
Als je steeds “nee” zegt, denken je vriendinnen op een gegeven moment:
“Ja, Jaimie zegt toch altijd nee… laat maar.”
En dan stopt het vragen.
En dat deed pijn.
Want ik voelde me al zo alleen.
En nu nóg meer.
Anorexia isoleert je
Anorexia voelt mega eenzaam,
omdat niemand precies begrijpt wat er in jou omgaat.
Jij moet jezelf elke dag weer pushen.
Uitdagen met eten.
Over angsten heen stappen.
Terwijl het voor anderen allemaal zo makkelijk lijkt.
Dat voelt zó oneerlijk.
En zó alleen.
De vicieuze cirkel
Wat anorexia doet?
Die laat je steeds meer vermijden.
Niet alleen eten,
maar ook alles waar eten bij komt kijken.
Shoppen.
Feestjes.
Spontaan iets lekkers halen.
En omdat jij steeds “nee” zegt, houdt het vragen ook op.
En dan voel je je nog meer buiten gesloten.
Nog eenzamer.
Doorbreek het patroon
Ook al voelt het misschien spannend of ongemakkelijk:
Praten met je vriendinnen kan echt helpen.
Door te delen wat er in je hoofd omgaat, creëer je ruimte en begrip.
Ze snappen dan beter waarom je soms afzegt.
Of waarom je je anders gedraagt.
En dat maakt jullie band juist sterker.
Maar hóé dan?
Hier zijn een paar zinnen die je kunt gebruiken:
🗣 “Ik vind het lastig om mee te gaan shoppen omdat ik mezelf dan veel ga vergelijken. Maar ik vind het wel leuk om mee te gaan als jullie een keer iets anders doen.”
🗣 “Mee naar de McDonald’s gaan voelt voor mij nog te moeilijk, maar als het me lukt ga ik graag een keer mee. Zullen we binnenkort iets anders doen?”
🗣 “Ik vind het spannend om hierover te praten, maar soms zeg ik nee omdat ik het lastig vind om mezelf te zien in de spiegel. Dat ligt niet aan jullie. Ik werk eraan.”
Wat er dan gebeurt?
Je zult merken:
Je vriendinnen reageren vaak positiever dan je denkt.
Juist omdat je open bent, geef je hen de kans om er voor jou te zijn.
En dat helpt, echt.
Kleine opdracht voor jou
Denk eens aan één vriendin bij wie je je veilig voelt.
Wat zou je haar willen zeggen… als je écht eerlijk bent?
Schrijf het op.
Misschien stuur je haar straks een appje.
Of laat je voorzichtig iets vallen in een gesprek.
Weet:
Praten is de sleutel om je minder alleen te voelen.
En dat verdien je.
Wil je hier een keer met mij over praten?
Je bent van harte welkom voor een gratis kennismaking.
Plan ‘m hier in, ik luister graag. 🤍
Veelgestelde vragen
Waarom voel ik me zo alleen in mijn anorexia?
Omdat je eetstoornis je steeds verder laat terugtrekken en vermijden. Hierdoor mis je sociale verbinding en voel je je snel buitengesloten.
Hoe kan ik mijn vriendinnen uitleggen wat er speelt?
Begin klein. Je hoeft niet alles in één keer te vertellen. Een simpele zin over wat je lastig vindt, kan al veel helderheid geven.
Wat als mijn vriendinnen het niet begrijpen?
Dat is mogelijk, maar vaak reageren mensen begripvoller dan je denkt. En als je merkt dat ze moeite hebben, kun je hulp inschakelen van iemand die met jullie mee kan denken.